niedziela, 02 październik 2016 19:30

O funduszach typu hedge

Napisał
Oceń ten artykuł
(2 głosów)

Spis treści

 OKRES KRYZYSU (1969-1974)

Dobrą passę przerwały wydarzenia z lat 1969-1970, które zapoczątkowały pierwszy kryzys dla znacznej części funduszy hedgingowych. Sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej w latach 1973-1974, kiedy rynek przeżywał kolejne załamanie. W efekcie pod koniec lat 70 około 75% spośród 28 największych funduszy została zlikwidowana z powodu osiągniętych strat lub wycofania kapitału przez inwestorów. Te same instytucje w okresie od końca 1968 roku do 30 września 1970 roku straciły około ¾ całego kapitału.

Część zarządzających w nowopowstałych funduszach typu hedge zaczęła w rozmaity sposób modyfikować strategie stworzone przez Jonesa i innych pionierów tego sektora finansowego. Przez lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte na rynku akcji panowała wspaniała hossa co obrazują rysunki 1-3. Wiele firma zaczęło nadmiernie wykorzystywać dźwignię finansową przy zajmowaniu długich pozycji i równocześnie zaniedbywać pozycje krótkie, które pierwotnie miały ochraniać inwestora przed ryzykiem systematycznym. Do końca 1968 roku strategia taka mogła przynosić ponadprzeciętne zyski, ale w momencie odwrócenia trendu na amerykańskim rynku akcji, sytuacja zmieniła się na niekorzyść dla większości zarządzających. Zawirowania na rynkach finansowych stanowiły koniec pierwszej ery w sektorze funduszy typu hedge.

ODRODZENIE (1975 – 1997)

W latach 1975 - 1982 rynek akcji charakteryzował się małą zmiennością i brakiem wyraźnego trendu. Fakt ten czynił amerykański rynek kapitałowy mało przyjaznym środowiskiem dla aktywnie zarządzanych funduszy hedgingowych. Istnieje niewiele źródeł podających liczbę funduszy, które działały w tamtych latach. Firma Tremont Partners, która została założona w 1984 między innymi w celu śledzenia wyników funduszy typu hedge znalazła tylko 68 firm, które były niedostępne dla zwykłych inwestorów ze względu na wysokie wymagania kapitałowe i ograniczoną ilość partnerów. Wyniki strategii realizowanych z reguły nie były udostępniane nikomu, poza osobami bezpośrednio związanymi z firmą.

Jednym z pierwszych bodźców powodujących powtórne zwiększenie zainteresowania funduszami hedgingowymi był artykuł opublikowany w magazynie Institutional Investor opisujący wyniki funduszu Tiger Fund, prowadzonego przez Juliana Robertsona. Tiger Fund osiągnął średnią roczną stopę zwrotu na poziomie 43% przez pierwsze sześć lat działalności. W tym samym okresie portfel odwzorowujący zachowanie indeksu S&P500 dał średnio 18,7%. Strategia realizowana przez fundusz znacząco odbiegała od zasad którymi kierował się Jones i inni zarządzający. Działania opierały się na szczegółowych analizach makroekonomicznych (taka koncepcja jest często określana jako „global macro”) i angażowaniu swoich środków nie tylko na rynku akcji, ale także innych sektorach całego rynku kapitałowego – rynku walutowym oraz rynku instrumentów dłużnych. Ponadto często wykorzystywały instrumenty pochodne, które po 1973 przeżywały odrodzenie (kontrakty terminowe i opcje).

Momentem przełomowym był krach na rynku akcji w 1987 roku. Wiele funduszy poniosło w tym okresie ogromne straty. Sam Tiger Fund stracił 400 mln $ (w sierpniu 1987 dysponował kapitałem 700$, a po czterech miesiącach pierwotna suma skurczyła się do 300 mln $). Mimo ogromnego spadku cen na rynku akcji, bardzo szybko doszło do odwrócenia trendu. Pod koniec 1987 roku fundusze hedgingowe (jako całą grupa) osiągnęły stopę zwrotu na poziomie 14,5%.

Zrzut_ekranu_2016-10-03_o_12.24.01.pngDzięki wykorzystywaniu krótkiej sprzedaży i instrumentów pochodnych wiele funduszy właśnie w sytuacjach kryzysowych osiągało najlepsze wyniki. Najbardziej znanym przykładem jest fundusz założony w 1969 roku przez George’a Sorosa – Quantum Fund - który zasłynął w 1992 roku zarabiając 2 mld $ netto na gwałtownym osłabieniu funta względem marki niemieckiej. Sam założyciel zarobił pieniądze na inwestycje w spółki zagrożone upadłością. W okresie 1969-1989 trafne decyzje umożliwiły funduszowi zgromadzenie kapitału w wysokości 1 mld dolarów. Po upadku systemu z Bretton Woods Quantum Fund zaczął angażować swoje środki w instrumenty pochodne na rynku walutowym. We wrześniu 1992 sytuacja zarządzający funduszem zauważyli, że kurs funta do marki niemieckiej w niewielkim stopniu oddaje sytuację gospodarczą w obu krajach, a utrzymywany jest na stałym poziomie tylko dzięki interwencji Banku Anglii. George Soros oraz kilka innych dużych instytucji finansowych zaczęła masowo dokonywać krótkiej sprzedaży funta. Środki, które zaangażowano były tak duże, że zabrakło Bankowi Centralnemu zabrakło środków na dalszą obronę kursu walutowego. W efekcie doszło do załamania na rynku walutowym, na którym fundusze hedgingowe zarobiły miliardy. Fundusze typu hedge powróciły do dawnej świetności.


Czytany 90957 razy Ostatnio zmieniany poniedziałek, 03 październik 2016 22:08

Skomentuj

Upewnij się, że zostały wprowadzone wszystkie wymagane informacje oznaczone gwiazdką (*). Kod HTML jest niedozwolony.